ฟารีดา ซาลวาลา

ชาตะ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2496

มรณะ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2525

คืนวันที่ 4 มิถุนายนพ.ศ. 2525 แม่บอกให้ฉันกลับบ้าน ไปพักผ่อนก่อน หลังจากฉันอยู่เฝ้าพี่สาวถึงเช้าทุกวัน วันนี้คืนนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เราตกลงกัน

พี่ชายมาเคาะประตูห้องตอนก่อนรุ่งสาง ว่าพี่สาวเสียแล้ว ฉันแสดงอาการรับรู้นิ่งๆ

เราไปที่โรงพยาบาล แม่ยืนอยู่ข้างเตียงลูกสาวคนโตของเธอ ฉันหยุดมองภาพเศร้าแสนสวยงามนั้น

บนรถพยาบาลกับพี่ชาย เรากำลังพาพี่สาวไปนอนข้างๆพ่อ ฉันมองออกไปนอกรถ ในตอนเช้ามืด ชีวิตผู้คนยังคงดำเนินไป แต่ชีวิตข้างๆฉันได้จบลงแล้ว ในวันนั้น แต่ยังอยู่ในใจฉันเสมอมา

ฉันไม่ได้ร้องไห้ จนกระทั้งตอนสายของวัน ฉันขึ้นไปอยู่คนเดียวบนดาดฟ้าของบ้านปู่ ที่ที่ในวัยเด็กเคยมาพัก มาเล่นกันกับญาติๆ ฉันนั่งนิ่งๆคิดถึงวันเหล่านั้น และแล้ว ก็เหมือนนำ้ทะลักทะลายจากเขื่อนใหญ่ ฉันก็ถูกทำลายลงด้วยนำ้ตา และเสียงร้องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดอย่างไร จนแล้ว ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง ก็ปีนบันไดขึ้นมาตาม ให้ฉันไปร่วมแบกศพพี่สาว ไปฝัง

ฉันมองลงไปที่หลุม เหมือนกับวันหนึ่ง วันที่ฝังพ่อ